Ανοιχτή επιστολή γυναικών που αγωνίζονται ενάντια στην καταστροφή της Χαλκιδικής από την επέκταση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων και την εξόρυξη χρυσού
Είμαστε οι προγιαγιάδες που ζήσανε την κατοχή κι αποφασίσαμε ποτέ ξανά φασισμός. Είμαστε οι γιαγιάδες που ζήσανε τον εμφύλιο κι είπαμε ποτέ ξανά πόλεμος.
Είμαστε οι μάνες που είδαμε τα παιδιά μας μετανάστες κι είπαμε πότε πια ρατσισμός. Είμαστε οι κόρες που ζήσαμε τη χούντα κι είπαμε ποτέ ξανά απολυταρχικό καθεστώς. Είμαστε οι εγγονές που δε ζήσανε ούτε κατοχή, ούτε εμφύλιο, ούτε μετανάστευση, ούτε χούντα και τώρα τα ζούμε όλα μαζί. Είμαστε οι δισέγγονες που ονειρεύονται, ελπίζουν, και απαιτούν ένα καλύτερο αύριο.
Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν ξέραμε πόσο τσούζουν τα χημικά, τί
είναι το μααλόξ, τί σημαίνει ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΕΚΑΜ. Μέχρι πριν λίγο καιρό πιστεύαμε
ότι η ΕΛ.ΑΣ υπάρχει για να προστατεύει τους πολίτες. Πιστεύαμε ότι το κράτος
και οι λειτουργοί του βρίσκονται εκεί για να προάγουν τα συμφέροντα των πολιτών
και να διασφαλίζουν τα δικαιώματά τους.
Μας έριξαν χημικά, μας κυνήγησαν, μας χτύπησαν, μας
συνέλαβαν, μας ανέκριναν, μπούκαραν στα σπίτια μας και στα σχολεία μας. Μας
κατηγόρησαν ότι δε σεβόμαστε τους νόμους. Μας χαρακτήρισαν αμόρφωτες,
απληροφόρητες, ανυπάκουες, ψεύτρες – μέχρι και τρομοκράτισσες!
Καταπατώντας νόμους και δικαιώματα;
Ασκώντας βία και τρομοκρατία στο λαό;
Προκαταβάλλοντας τες και αγνοώντας τες όταν δε συμφωνούν;
Προσβάλλοντας το τεκμήριο της αθωότητας που είναι μια από
τις θεμελιώδεις αρχές της;